Prestatiegericht hardlopen. Het is mijn hobby. Maar nu even niet. COVID-19 gooit roet in het eten. Alle evenementen zijn afgelast en daarom is mijn doel weg. Is dat dan zo erg? Alles is relatief.

Sinds oktober ben ik met hooguit één rustdag in de week aan het trainen gegaan voor “mijn” marathon in Rotterdam. Zondag zou hij plaats gaan vinden. In de voorbereiding viel langzaam alles op zijn plek. Elke avond even trainen, elk weekend wat langer. Genoeg slapen, goed eten. Bijna een half jaar lang. Het geeft energie en voldoening wanneer je sterker wordt en beter gaat lopen. Het helpt mij focussen op mijn werk, het is een uitlaatklep. In de training mag je niet voluit zodat je opbouwt en niet afbreekt. En dan dat ene moment, je race, je dag… dán mag je vlammen.

Maar goed, relatief dus. Nu is gezondheid even belangrijker. Voor mij, en voor de mensen om mij heen. Letterlijk om mij heen, óók de voor mij onbekende mensen.

In eerste instantie had ik nog alternatieve plannen als in: een eigen marathon parcours uitzetten bijvoorbeeld. Een marathon PR op je eigen parcours staat dan op Strava, maar nergens in de boeken. Ik besefte me dat ik nu juist geen gekke dingen moet doen. Het levert me niks op maar maakt mij fysiek wel kwetsbaar.

Ik let nu op dat ik mijzelf minder inspan dan normaal, maar nog wel lekker blijf bewegen. Ik accepteer dat mijn “vormcijfer” achteruit gaat maar houd mijn trainingsritme vast. Geen 30km run in het weekend, maar 30-45min. Geen mountainbikerit van Arnhem naar Zeist, maar even een rondje Posbank. Alleen. ‘S avonds op de tacx, even “Zwiften”. Daar stel ik de intensiteit bij naar 90 of 80% en doe geen zware interval.

Relatief rustig dus.

Keep on running, Dorus Arts