De kunst van het hardlopen en de vrijheid die hardlopen mij geeft

Sinds mijn achtste levensjaar ben ik actief in de atletiek. Ik ben begonnen bij de pupillen met de meerkamp om later bij de junioren de werponderdelen te gaan doen en vervolgens na mijn laatste groeispurt het hardlopen te ontdekken.

Wat ik mij nog goed herinner van het ontwikkelproces tot hardloper is de verandering in lichamelijke ervaring en controle. In mijn beginperiode vond ik het hardlopen alleen maar zwaar en was het lastig om een rustige training te doen. Ik was nog niet in staat om te variëren in hartslagzones, hardlopen was gewoon een intensieve bezigheid waarbij de hartslag flink omhoog ging. Naarmate de getraindheid beter werd lukte het ook steeds meer om te variëren in trainingen en leerde ik mijn lichaam steeds beter kennen. Zo kwam ik er achter dat alleen het buiten adem raken eigenlijk helemaal niet de grens is van het maximale presteren. De echt verzurende trainingen richting maximale hartslagen zijn nooit mijn favoriet geweest, maar wel belangrijk in de ontwikkeling van mijn snelheid.

De laatste jaren heb ik mijzelf toegelegd op de langere afstanden, hierbij te denken aan wegwedstrijden van 10 kilometer tot de marathon. Mijn ambitie om een halve marathon onder de 1 uur en 4 minuten te lopen en de marathon te lopen binnen 2 uur en 15 minuten.  De kick van het verbeteren van je eigen tijden geeft mij veel motivatie om door te gaan en het uiterste uit mijzelf te halen.

Dit zijn natuurlijk alleen maar tijden, maar dat ik niet de enige reden waarom ik hardloop. Het gevoel van vrijheid, om gewoon de schoenen aan te doen en een mooie ronde over bijvoorbeeld de Hoge Veluwe te kunnen maken, vind ik heerlijk. Daarnaast merk ik ook dat mijn lichaam het nodig heeft, Veel stilzitten geeft bij mij darmklachten en is niet goed voor mijn humeur.

Hardlopen is mijn “Way of life” en zal ik zo lang mogelijk blijven doen